Wandelvierdaagse Vier op een Rij Rüdesheim

VERSLAG vierdaagse WANDELVAKANTIE in de valleien van de RIJN en de NAHE

Met wandelclub Vier op een Rij

Hemelvaartweekend 10/05/2018 - 13/05/2018

Afgelopen weekend nam ik voor de 3de keer deel aan de Wandelvierdaagse van Vier op een Rij. Deze keer trokken we naar de valleien van de Rijn en Nahe in Duitsland.

Ik keek reeds lang uit naar deze uitstap en had me dan ook heel goed voorbereid want ik was van plan om aan zoveel mogelijk wandelingen deel te nemen en de “culturele” uitstappen aan me voorbij te laten gaan.

Icéa was niet welkom op deze groepsreis. Honden zijn niet toegelaten op de bus maar zelf vond ik dat niet zo erg. Zonder hond zou ik me volledig op de wandelingen kunnen concentreren want die zagen er best wel pittig uit. En…ik zou beide wandelstokken heel hard nodig hebben om mijn zwakke, versleten knieën te ontlasten tijdens het klimmen en dalen. 

Neen, Icéa zou eerder een last dan een lust geweest zijn tussen zo een grote bende wandelaars!

Mijn hondje werd op woensdagavond aan de goede zorgen van Chris en Marcel toevertrouwd waar ze naar hartelust zou kunnen ravotten met foxterriër Pippa en rottweiler Enzo. Ik was er gerust in al moet ik zeggen dat ik mijn trouwe, harige en enige metgezel enorm heb gemist! Maar nu zijn we al weer herenigd en gaat het gewone leven weer zijn gangetje….

Op donderdagmorgen stond ik al heel vroeg klaar met pak en zak want de bussen zouden stipt om 6 u vertrekken op de parking van Packo in Zedelgem.

Het is altijd een heel gedoe om die valies klaar te maken vooral daar de weersvoorspellingen er niet zo stabiel uitzagen. 

Regenkledij was deze keer een must want de eerste dag was er heel wat nattigheid voorspeld. Maar ik was er klaar voor en om 5u15 stond mijn beste maatje Dorine al voor mijn deur om samen met mij mee te rijden. Nog even zwaaien naar Wilfried, de man van Dorine, en weg waren we!

Het was een leuk weerzien met ouwe bekenden op de bus en we ontwaarden ook enkele nieuwe gezichten maar ons eigen zeskoppig groepje bestond uit mijn broer Jean- Pierre, zijn vrouwtje Yvette, mijn lieve vrienden Karin en Luc, mijn beste maatje Dorine en ikzelf natuurlijk!

Iedereen had er zin in en al snel nestelden we ons in onze zetel voor een lange rit van om en bij de 500 km.

Er werd heel wat bijgepraat, gelachen en onnozel gedaan, koekjes en snoepjes uitgedeeld, kruiswoordraadsels ingevuld, Wordfeud gespeeld op de smartphone, berichtjes verstuurd naar de thuisblijvers, nieuwtjes en verse roddel(tjes) uitgewisseld, koffie gedronken, sandwiches gegeten, enz… 

Ondertussen was het al heel hard aan het regenen en Dorine en ik kregen het koud aan onze blote benen maar geen nood, ik had nog snel het dekentje van Icéa in mijn tas gestoken en zo zaten wij gezellig samen onder het warme, zachte fleecke van mijn hondje. Die paar hondenharen op Dorine haar zwarte broek moest ze er maar bijnemen!

Na een stop in Bingen-am-Rhein en na het verorberen van een eerder niet zo voedzaam en smakelijk middagmaal (zelf gekozen) werden de wandelaars naar de startplaats gebracht van onze eerste wandeling, de “Salinenweg” ten zuiden van het kuuroord Bad Kreuznach.

Wij kozen allen voor de langste afstand van 10,2 km met start in de gietende regen! De regenjasjes en wandelschoenen ondergingen meteen een test op waterdichtheid! Ook werd de conditie getest want het was best wel een pittig parcourke! Mijn fototoestel liet ik achter op de bus gezien de hevige regen maar wat had ik er na een uurtje spijt van! Het stopte met regenen en wat we voor ogen kregen tijdens het stappen was zo adembenemend mooi dat ik mijn camera heel hard miste om al dat moois en al die kleurrijke stappers vast te leggen! 

Gelukkig had Luc zijn toestel wel bij en ik kijk al uit naar zijn foto’s die ik hieronder dan ook zal publiceren!

Na deze mooie eerste tocht snakten we naar een warme douche en buschauffeur Henk bracht ons allen veilig naar hotel “Felsenkeller” in het gekende wijndorpje Rüdesheim voor ons verblijf van deze vierdaagse. Meteen kwamen herinneringen van meer dan 45 jaar geleden naar boven bij mijn broer Jean-Pierre en ikzelf. 

Als tienermeisje mocht ik eens mee op reis met mijn grote broer en zijn vrienden naar Rüdesheim! Waw, van een onvergetelijke reis gesproken! Ik herinner mij enkel dat we van de ene wijnkelder in de andere sukkelden in de “Drosselgasse” en dat ik, maar ook mijn broer, zo zat waren als een Zwitser en zo ziek als een hond! We deelden een kamer in een pension en ik bespaar jullie de details van onze nacht waar we beiden met ons hoofd over de rand van de lavabo hingen…..Nooit van mijn leven nog zo slingerziek geweest. Getuige de foto’s die ons restten van tafels vol wijnflessen en glazen! Ach, je bent jong en je wilt wat hé!

Toch koester ik deze jeugdherinneringen en volledig opgevrolijkt namen we allen de sleutels van onze kamer in ontvangst en trokken met met pak en zak naar boven.

Ik had het getroffen met een kamergenote als Dorine want ik mocht als eerste de douche gebruiken terwijl zij onze bottines reinigde! Helaas was iedereen op dit moment aan het douchen in het hotel want wat er uit de sproeikop kwam was lauwwarm en iedereen kan sneller plassen! Zo weinig water kwam er uit! Daar stond ik dan met mijn haar vol shampoo! Enfin, mijn haar heb ik nog kunnen spoelen maar mijn benen heb ik niet meer kunnen wassen! Dat zag ik nadien aan de witte handdoek na het afdrogen!

Maar leden van Vier op een Rij zijn geen watjes en na een dik halfuur stonden we allen “frisgewassen”, afgeborsteld en proper gekleed beneden voor het “souper”!

Karin, Luc, Yvette en Jean-Pierre hadden al een tafel voor ons allen uitgekozen en na een gezellige maaltijd was het hoog tijd voor een verkwikkende nachtrust want het was een lange en vermoeiende dag geweest!

Niet iedereen deelde diezelfde menig want enkele “Vier op een Rijers” bleven plakken op het terras van het hotel en anderen trokken het nachtleven in! Iedereen was vrij te doen wat hij of zij zelf wou hé! 

In ieder geval, IEDEREEN was op tijd de volgende morgen voor het ontbijtbuffet dat stipt om 7u30 werd voor open verklaard!

Allen waren in een bijzonder goed humeur want het beloofde een stralende, zonnige, hete dag te worden! Deze keer staken de regenjasjes diep in de rugzak en werd de zonnecrème bovengehaald! Blote benen en armen, petjes en hoedjes namen deze keer de bovenhand! En zo trok de goedgemutste kleurige bende wandelaars naar boven voor een klim van maar liefst 2,2 km  via de wijnflanken! Het was meteen puffen en blazen want op die flanken was het al van in de morgen bloedheet! Enkele slimmerds namen de kabelbaan naar boven en sprongen gezwind uit de gondeltjes terwijl de klimmers puffend en hijgend aan het bekomen waren van de zware inspanning! Maar het uitzicht was echt de moeite en de zware klim was het waard!

Ook Karin en Yvette lieten zich verleiden tot een ritje met de kabelbaan en zo was het voor hen gemakkelijk om het voortouw te nemen voor de volgende 4 km richting bus voor een korte rustpauze. Daarna trokken we verder naar de langverwachte “Zauberhoehle” waar we allen gewapend met een zaklamp door de 60 m lange donkere gang moesten schuifelen! Leuk!

In geen tijd bereikten we hongerig het dorpje Assmanshausen waren we ons middagmaal zouden gebruiken bij “den Italiaan”. Een uitgehongerde bende schoof aan tafel in het gezellige, nette restaurant waar de verse pizza’s onder onze ogen de steenoven werden ingeschoven. Voorzitter Wim had ieders keuze de vorige dag netjes genoteerd en dit ging van pizza Hawaï tot spaghetti en schnitzels! Keuze genoeg en de vrolijke obers laveerden luidruchtig tussen de tafels met de gerechten totdat iedereen bediend was! Maar…….er was blijkbaar toch een foutje geslopen in het zorgvuldig door de voorzitter ingevulde lijstje en plots stond hij daar, onze Wim, met 2 grote overtollige pizza’s in zijn handen! Hij kreeg ze bijna aan de straatstenen niet kwijt! Het was een aandoenlijk beeld hoe hij daar op straat stond te bedelen met die 2 pizzadozen in zijn handen! Iedereen had genoeg gegeten hé Wim! Of ze verkozen een ijsje te likken. Na lang aandringen hebben er toch een paar leden zich opgeofferd en hem verlost van een paar punten pizza. En tot zijn grote schaamte moest hij zelf de tanden zetten in het laatste stuk! Wat een voorzitter lijden kan! Echt, ik had zo met hem te doen…..

Door deze onvoorziene “belevenis” liep het tijdschema wat uit de hand zodat de namiddagwandeling wat moest ingekort worden om op tijd terug te zijn voor de traditionele drink aangeboden door de Club! Gelukkig kregen we eerst toch een heel prachtige wandeling voorgeschoteld met smalle, golvende, kronkelende paadjes in het bos! Mijn lievelingsparcours! Daar heb ik echt van genoten! Zo mooi en pittig! Met dik 20,4 km in de benen was ik heel tevreden over mijn dag! Chapeau ook voor Yvette en Karin! Beide dames hebben hun grenzen opnieuw verlegd!

Na deze mooie, zonnige en avontuurlijke dag snakte iedereen naar een lekker verfrissend wijntje of frisdrankje gul aangeboden door Vier op een Rij vergezeld van een snoepje! 

Dan was het weer tijd voor een opknapbeurt in het hotel en aangezien we wat vroeger dan voorzien terug waren maakte ons groepje van de gelegenheid gebruik om even de sfeer van Rüdesheim op te snuiven voor het souper! 

Na de maaltijd trokken we opnieuw de “stad” in want we hadden zin in een ijsje om deze mooie wandeldag af te sluiten! 

De volgende morgen werden we al om 7 u verwacht voor het ontbijt! Vroeg uit de veren dus! 

Iedereen was er want de bus zou ons al om 8 u naar Seesbach brengen alwaar we een combinatie van de “ Willigesweg” en de “Felsengarten” zouden volgen voor en afstand van 9 km. Een mooie maar pittige tocht langs groene weiden, heuvelende bossen en glooiende wijngaarden. Ook stappen we door het natuurpark Soonwald/Nahe tot in Simmertal voor onze middagpauze.

Gretig werd er aangeschoven voor een authentieke “Schinkenplatter” op het terras van taverne Stella. En of het gesmaakt heeft!

Na deze welgekomen rustpost stapten we de bus op voor een korte verplaatsing naar de start van onze 2de etappe van de dag! Een tocht van 10 km langs de “Willigesweg” waar we de riviertjes “Seesbach” en “Gaulsbach” volgen. Wat we nog niet wisten was dat er ons een heel steile en lange beklimming stond te wachten waarbij velen een “handje” hulp konden gebruiken! Zelf heb ik deze ook op mijn tandvlees beklommen en of het nog niet genoeg was volgde nog een zwaar maar o zo mooi stuk in open vlakte via een gemaaid graspad waarbij je bij elke stap een bundel hooi mee opschepte. Verschrikkelijk lastig stappen!

Karin en Yvette waren er gelukkig niet bij en hadden zich aangesloten bij de Culturele wandelaars na de middagpauze. Een wijze keuze! Het zou te zwaar zijn geweest voor hen!

Ik voelde dat ik aan het einde van mijn latijn was en hoopte vurig op een spoedig einde van de tocht en ik keek ongeduldig uit naar onze bus! Ik was opgebrand!

Eindelijk! Ik kreeg de bus in het vizier en plots knapte er iets in mij…Ik voelde alle energie en kracht gewoon uit me stromen en ik kon niet snel genoeg in de bus gaan zitten en mijn bottines uittrekken. Maar het was zo warm in die stilstaande bus dat ik me snel nog slechter voelde en mijn gemoed kwam vol. Ik voelde me zo vreselijk alleen en eenzaam en ik miste mijn beste vriend, mijn man zo erg op dit moment dat ik alles maar dan ook alles zou gegeven hebben om nog één keer mijn hoofd op zijn schouder te leggen en me te laten troosten en knuffelen door hem….Tranen van verdriet en gemis liepen langs mijn wangen…

Ja, dat was een zwak moment van me maar echt, dat heeft niet lang geduurd. Al spoedig bande ik die zwarte gedachten uit mijn hoofd en dacht aan al het goede dat me al overkomen is sedert zijn dood en de vele lieve vrienden die ik heb en aan deze mooie vierdaagse die ik mocht meemaken en….de verkwikkende douche die ik zou nemen en zo geschiedde

Er was weer een drink aan de bus maar deze lieten Dorine en ik wijselijk aan ons voorbijgaan daar we genoeg tijd wilden vrijmaken om ons op te knappen.

Ik mocht weer als eerste onder de douche terwijl mijn maatje alweer druk bezig was om onze bottines te reinigen en het hooi uit onze kousen te peuteren….

Hoe heerlijk was dat! Ik spoelde alle narigheid en vermoeidheid van me af en kwam als herboren uit de douche. 

Ik voelde me helemaal zen terwijl Dorine onder de douche stond maar helaas, mijn zen moment heeft niet lang geduurd want Dorine stootte zulke verschrikkelijke kreten uit omdat ze enkel nog ijskoud water over zich heen kreeg dat ik spoedig op aarde terug keerde!!!

En dan was het tijd voor ons “laatste avondmaal” in hotel Felsenkeller! De wandelboekjes werden ook afgestempeld! Iedereen was fier op zijn prestaties van de afgelopen dagen!

We sloten ons verblijf af met nog een drink op het terras van ons hotel en dan was het tijd om orde op zaken te stellen en onze valiezen klaar te maken voor het vertrek van de volgende dag.

Iets later dan gewoonlijk doken we onder de wol en ik werd al vroeg gewekt door de hevige regen. Oei, oei, oei, dat zag er niet goed uit voor onze laatste wandeling!

Toch besloten Dorine en ik om onze wandelkledij aan te trekken en in Boppard zou ik beslissen of ik al dan niet zou meewandelen. Maar het bleef zo hevig regenen dat ik het niet zag zitten om die laatste tocht van 8 km aan te vatten. Ik sloot me aan bij Karin, Yvette en Jean-Pierre en samen met nog vele andere leden trokken we gewapend met paraplu het stadje in alwaar we onszelf verwenden met een heerlijk stuk taart en koffie.

De die hards waaronder Luc en Dorine wilden niet plooien en gingen mee op pad in de gietende regen!

Ik was jaloers maar ben toch blij dat ik niet meegegaan ben want ze hebben de tocht moeten inkorten wegens te glad en gevaarlijk!

Tegen de middag waren we allen weer herenigd en zaten we droog en wel op de bus voor een lange rit naar het thuisfront! 

Voor de mama's onder ons was het uitkijken naar berichtjes van onze kroost want het was ook Moederdag vandaag! En mijn dochter nam ook voor de eerste keer deel aan Dwars door Brugge met een gans team van Avondrust. Mijn gedachten waren bij haar en vond het wel erg dat ik niet aan de zijlijn kon staan om hen aan te moedigen.

Files en omleidingen waren ons deel en een paar uur later dan voorzien werden we veilig afgezet door onze chauffeurs Henk en Julien!

En dan kon het niet snel genoeg gaan! Valiezen, sporttassen, schoenen, wandelstokken, paraplu’s enz werden bij elkaar gegraaid en in de wagens geladen. Er werd afscheid genomen van elkaar met een groet, een zoen en knuffel en met het hoofd en het hart vol van de mooie herinneringen aan weeral een fantastische wandelvierdaagse! Ik was ook ongeduldig om mijn hondje te gaan ophalen bij mijn vrienden Chris en Marcel. 

Thuis stond me nog een mooie verrassing te wachten van mijn kinderen ter ere van moederdag! Van een leuke en aangename thuiskomst gesproken!

Bedankt Wim en ALLEN die hun steentje hebben bijgedragen tot het welslagen van deze wandelvakantie. Bedankt voor de prima organisatie, voor de mooie wandelparcours en voor de warmte en de passie voor de Club!

Bedankt ook aan al mijn medereizigers voor jullie vriendschap! En speciaal dank aan mijn nieuwe kleine vriendin Drieke en haar super lieve grootouders Christine en Roger!

En sorry voor het niet kunnen onthouden van al jullie namen!

Iedereen een dikke proficiat voor jullie prestaties en doorzettingsvermogen! Chapeau ook voor Karin en Yvette die zoveel kilometers hebben gestapt!

Ik ben best ook fier op mezelf met dik 50 km in de benen!

Bedankt lieve Dorine om mijn kamermaatje te zijn! Bedankt om mijn bottines te kuisen en om mijn kousen uit te pluizen en om de lavabo te reinigen en om me te doen lachen!

Veel leesplezier allemaal en veel kijkplezier met de foto’s genomen door mezelf en genomen door Luc.

En geef gerust uw menig via het Forum of via Facebook. Dat doet me altijd plezier te weten dat de foto’s bekeken worden en mijn verslag gelezen wordt ha!

Tot op een volgende wandeltocht!

Nicky