Tussen Kerst en Nieuw

Wat kan er zoal gebeuren tussen Kerst en Nieuw? Och niet zoveel zou je denken maar als ik de balans opmaak van de afgelopen dagen, wel dan merk ik dat het toch wel weerom een heftige week was met blijheid, warme liefdevolle momenten maar ook met verdriet.

Vrijdag laatstleden stond er weerom een familie- uitje op het programma voor mij. Mijn "grote" broer Jean-Pierre en zijn vrouwtje Ivette nodigden mij uit om bij hen te komen eten.

Ik werd verwacht tegen de middag en was ongeduldig om te vertrekken naar Kortemark maar eerst kreeg ik nog een telefoontje van Rita, collega op rust. Ze belde me om een afspraakje te maken in de maand januari en dit samen met nog een paar "gepensioneerden". Weer iets leuks om naar uit te kijken!

Jean-Pierre en Ivette hadden zich uitgesloofd voor mij. Ik werd eerst op champagne getrakteerd en dit op een doordeweekse dag! Ik was snel "opgewarmd" na twee glaasjes van die bubbels! Voor één keertje kon het geen kwaad, ik moest toch nog heel veel en lekker eten!

We hebben leuk bijgebabbeld en plannen gemaakt en jack russell Gizmo geaaid.  Het etentje werd afgesloten met koffie, chocoladtruffels, lukken en met een traditionele maar heerlijke ijsbuche!

Ik bleef nog even wachten op de komst van hun zoon Frederick, schoondochter Mieke en hun kindjes Rune en Renske. Die twee laatsten haalden alles uit de kast om de show te stelen! Het was amusant ze eens bezig te zien en vooral te horen! Rune heeft een stem als een klok, je moet wel naar hem luisteren!

Met een goed en warm gevoel trok ik huiswaarts. Het was een fijne dag ten huize Colpaert in Kortemark!

De volgende dag iets vroeger opgestaan om naar de uitvaart te gaan van Erwin, echtgenoot van Ann. Goede kennissen, mensen waar je goed mee kon samenwerken en naar wie Wilfried enorm opkeek en respect voor had. Ik voelde het als een plicht aan Wifried om te gaan en ook om Ann te steunen in haar grote verdriet, hoe hardverscheurend het ook zou zijn.

Ik vertrok tijdig naar het Crematorium Blauwe Toren en schrok van de enorme file die richting parking reed. Nog nooit zo'n toeloop van volk gezien voor een uitvaart daar. In file moesten we het domein verlaten. De parking stond afgeladen vol. Dan maar een plaatsje gezocht langs de grote weg zoals zoveel anderen.

De aula was veel, maar veel te klein voor al die honderden mensen die een laatste groet aan Erwin wilden brengen.  Na de plechtigheid was het meer dan een uur aanschuiven om Erwin en de familie te groeten....

Ik leef enorm met Ann mee. Wat heeft ze nog een lange, pijnlijke weg te gaan.

De rest van de dag beleefde ik in mineur. 's Avonds nam ik het rouwkaartje van Erwin nog eens in mijn hand en bij het lezen van het gedicht op het kaartje voelde ik de pijn en de wanhoop, het verdriet en het gemis, de kilte en de eenzaamheid van mijn liefste tot in de diepste vezels van mijn lichaam. Lees even mee:

Geef me je jas
van bont van teddyberen.
Sla je arm om me heen
en al je winterkleren.
Zoen me tot ik warm word.
Zoen me tot ik spin.
Trek je eigen huid dan uit,
stop mij eronder in.
Sus me met je hartslag.
Wij ons wij ons wij ons.
Maak van dit veel te grote bed
een heel klein fort van dons.

Uit: Verzamel de liefde van Bart Moeyaert: Siberië

Gelukkig was het vandaag, zondag, een prachtige dag en ik had zin om naar buiten te gaan. Even getwijfeld wat het zou worden: wandelen of fietsen? Had ik mijn hondje nog gehad dan zou de keuze zeer snel gemaakt zijn. Maar neen, ik zag het niet zitten om bij dit mooie weer te gaan wandelen. Wat zou ik mijn Laïsje missen...Dat zou weer al te pijnlijk zijn.

Ik besloot dan maar om een grote fietstocht te maken. Welke richting zou ik uitgaan? Een beetje overmoedig dacht ik aan het "buitenland", namelijk aan Sluis. Waarom ook niet? Ik voelde me fit, het zonnetje scheen, er was weinig wind en het was helemaal niet koud.  Met de wind in de rug startte ik gezwind richting Brugge. Het ging verbazend snel vooruit en plots dacht ik aan mijn fototoestel dat nog thuis lag! Maar ik had Loppem al een heel eind achter me liggen dat ik geen zin had om daarvoor terug te keren. In één ruk reed ik door tot in het centrum van Sluis. Onderweg had ik al muts, sjaal en handschoenen moeten uitspelen. De natuur staat op zijn kop! Het leek wel lente! Onderweg kwam ik de ene na de andere jogger tegen en telkens voelde ik een pijnscheut. Mijn ventje zou op zo'n dag zeker ook zijn loopschoenen aangetrokken hebben!

In Sluis kon je op de koppen lopen. Ik verbleef een klein uurtje in dit gezellige stadje, dronk een koffie en at een pannenkoek en kocht nog een paar late kerstversieringen aan halve prijs. Bleek een miskoop toen ik het pakje openmaakte thuis: i.p.v. een leuk stoffen broodmandje zat er een kinderschortje in het pakje. Zelfde motiefje, zelfde grootte van pakje! Hoe stom ook weer van me!!!

De terugweg verliep iets minder snel. De wind was duidelijk komen opzetten en die had ik nu pal in het gezicht. Het was een beetje stoempen, maar niet te erg. En  die laaghangende zon verblindde me bijna gans de weg. Dat was ook een beetje lastig en bezorgde me koppijn.

Tijdens het fietsen veel kunnen nadenken en plannen. Mijn hondje niet uit mijn hoofd kunnen zetten. Hoe zou ik het kunnen, ik heb tientallen honden gezien vandaag! En ook veel aan de organisatie van de Memorial voor Wilfried gedacht. Lees meer hierover op facebook:https://www.facebook.com/events/661953830527316/

Met net geen 55 km op de teller eindigde mijn rit: Loppem-Brugge-Damme- Sluis en terug! Ik heb het goed overleefd en voelde mij nog in staat om er zeker nog 20 km bij te doen!

Deze mooie dag werd afgesloten met een gerechtje ui het kookboek van Pascale (kerstgeschenkje van mijn kinderen): Puur Genieten