Paasweekend

Het paasweekend zit er bijna op, dus snel wat neerpennen over de afgelopen dagen.

Zaterdag was een ijskoude, sombere en zonloze dag met af en toe wat regen. Een dag om geen hond door te jagen dus!

Helaas, er stond toch een hondenactiviteit geprogrammeerd in de voormiddag. Namelijk de wekelijkse flyball training.

Icéa heeft het heel goed gedaan! Ik denk dat ze het principe van over alle balkjes te springen beet heeft! Na de training nog een wandeling rond de Sint- Pietersplas gemaakt samen met Olivier en zijn husky Shiva. Het was leuk,vooral voor Icéa die haar bal meerdere keren in de vijver liet rollen. Zwempartijen konden dus niet uitblijven!

De rest van de dag bleven we gewoon binnenshuis.

De volgende morgen was het alweer vroeg opstaan voor de jachttraining in Merkem. Het was weer bitter koud. Het was amper 1,5° toen ik vertrok. Na een paar km rijden begon de zon volop te schijnen en ik genoot van de lange maar mooie rit. We kwamen als eerste aan op onze bestemming. Tijd genoeg dus om een paar keer van jas te wisselen: "zou het niet te warm zijn met die jas, of zou het niet te koud zijn met die andere jas?"

Toch maar de lichte jas aangetrokken en dan werd de groep toekomstige jagers in twee groepen verdeeld. En dit volgens de volgorde waarin de wagens stonden geparkeerd. We hadden geluk, Sophie en ik, dat onze wagens niet ver van elkaar stonden. Zo zaten we in dezelfde groep. Onze groep moest de instructeur Ivan volgen per eigen

wagen. Waar zouden we nu heenrijden? Een paar km verder trokken we een hobbelige landweg in met diepe putten vol slijk en water. Hotsend en klotsend kwamen we ter plaatse bij weer een diepe, brede beek en een heel groot open, oneffen en drassig veld. Amai, onze wagens zagen er mooi uit en zelf was ik als de dood voor de terugrit. Ik zag het mezelf niet doen, die paar 100 meter achteruit rijden. Daar zouden brokken van komen. Gelukkig kon ik mijn wagen draaien voor de terugrit.

Voor onze hondjes stond opnieuw een zwemtraining op het programma. Twee keer de beek overzwemmen. Deze keer had Icéa niet veel hulp nodig om het water in te duiken. Neige daarentegen kreeg een kleine paniekaanval maar eenmaal het water in zwom hij alsof hij nooit iets anders gedaan had.

De volgende oefening was een fazant opsporen. De honden werden aan een lange lijn gelegd en ze moesten het parcours van links naar rechts zigzaggend en zoekend afleggen. Zelf moest je meelopen en de hond de richting aanwijzen. Dat was heel moeilijk vooral in het hoge, natte en oneffen grasland.

Na deze oefening waren we goed opgewarmd en het was tijd om de groepen te wisselen. Terug aangekomen bij de startplaats stond instructeur Nick ons op te wachten voor het apport "vast, zit voor en los". Icéa had daar helemaal geen zin meer in na haar kennismaking met de fazant! Ze veegde er vierkant haar voeten aan! Ik was teleurgesteld in haar want we hadden daar thuis zo hard op geoefend en ze deed dat zo goed dat ik niet had verwacht dat het op de training niet zou lukken! Ja, het is een Epagneul hé! Koppig, slim en eigenwijs! Nog meer oefenen dus! Ik zag wel dat Neige het iets beter deed. Het was ook niet met zijn volle goesting maar hij hield het apport toch mooi vast.

Na de training trokken we de wandelschoenen aan voor een heel mooie wandeling met start in Pollinkhove. De rit van 11km erheen was adembenemend mooi! Dat beloofde voor de wandeling! En het was waar! De Beverdijk wandelroute van 8,2 km is prachtig. Meer dan de helft van het traject loopt langs onverharde wegen en kerkwegeltjes.

(De IJzerbroeken vormen de grens tussen de polders en de zandleemstreek die verder landinwaarts ligt. Dit waterrijk landschap is een mooie startplaats voor de ontdekking van de Westhoek. Je vertrekt vanuit het charmante dorpje Pollinkhove, een deelgemeente van Lo-Reninge. De Lovaart brengt je naar het sluizencomplex van Fintele. Hier volg je verder het jaagpad van de IJzer. Langs de eeuwenoude Dijk van Veurne-Ambacht en de uitgestrekte graslanden van de Kievitshoek stap je naar de Grote Beverdijkvaart. De Hullebrugweg verwijst naar een boogbrugje over de Lovaart. Zo kom je opnieuw aan je startpunt.

Leuk om weten: De IJzerbroeken zijn ongeveer 8.000 ha groot. Het zijn voornamelijk natte graslanden langs de rechteroever van de IJzer waar op de meeste plaatsen geen dijk is. Ze lopen van de Franse grens tot in Diksmuide. In de winter hebben de IJzerbroeken vaak te kampen met overstromingen.)

Het was van begin tot einde genieten van de zon, de natuur, de stilte en het mooie landschap. Bijna tot het einde want op een paar km van het eindpunt verzwikte ik mijn voet en kwam languit op de grond terecht! Ik zag even sterretjes voor mijn ogen en moest een paar minuten bekomen. De laatste km werden mankend afgelegd maar vandaag voel ik er bijna niets meer van. Mijn enkel zit nog wat gezwollen maar dat is alles! En deze keer zonder brace gewandeld en niet veel last gehad van pijn in mijn knie. En dit dank zij de tip van Sophie: andere en betere ontstekingsremmers namelijk "Gambaran". Vandaag is het een week dat ik die inneem en ik heb in maanden geen zo'n goed gevoel in mijn knie gehad. De pijn is niet helemaal verdwenen maar ik kan wandelen zonder brace! Joepie! Ik krijg weer hoop!

De wandeling werd afgesloten met een verwenkoffie in het naburige Lo. We hadden er zo'n zin in maar ons verwenbordje viel wat tegen. Het was echt niet lekker. De slagroom was bijna boter en de gebakjes waren niet  vers. Een tegenvaller! Maar er komen nog wandelingen en jachttrainingen met als beloning pannenkoeken, wafels of ander lekkers!

Hier de foto's van een geslaagde dag!

https://plus.google.com/photos/111537597760161112665/albums/6134296154329949873