In Flanders Fields....

Deze morgen opgestaan met niet echt een doel voor ogen. Een vrije zondag, zonder verplichtingen. Geen jachttraining, geen afspraakje met familie, buren of vrienden...Kortom, wat houdt ons tegen om erop uit te trekken op deze zonnige lentedag?

Wandelen zou het worden, dat stond al vast want het is me net nog iets te koud om een grote fietstocht met Icéa in de kar te maken.

Even twijfelde ik om deel te nemen aan de wandeltocht georganiseerd door de Brugsche Globetrotters in Sint- Andries maar al snel liet ik dat idee varen toen ik dacht aan al die drukte, het zoeken naar een parkeerplaats, mijn hondje die niet zou kunnen loslopen, en vooral, ik ken dat gebied.

Ik had echt zin in iets nieuws wat verder van huis en dus werd het een GPS knooppuntentocht in de Westhoek met start in Kemmel. Tja, het was weer even uit mijn comfortzone komen om tot daar te rijden. Ik ben echt geen held op de weg en aangezien ik weinig kilometers maak komt dat mijn rijkunsten niet ten goede. Maar die kleine 150 km heen en terug zou me goed doen en me weer meer zelfvertrouwen geven op de baan. Dus, wandelschoenen, wandelstok, GPS, fototoestel, een kleine snack voor onderweg, halsbanden, riemen, bel, zender, fluit, enz..voor Icéa en omstreeks 10u30 waren we klaar voor vertrek.

Oh, die heerlijke zon vergezelde ons op de weg en het was bijzonder rustig en aangenaam rijden richting Westhoek. Wat genoot ik van het prachtige landschap met dat jonge, frisse groen van ontluikende blaadjes, de prille bloesems en het zicht op de Kemmelberg. Het kriebelde in mijn buik en ik moest me inhouden om niet onderweg te stoppen om foto's te nemen.

In minder dan een uurtje kwamen we aan in het centrum van Kemmel. Ik had Icéa flink geborsteld en mooi uitgedost met een gloednieuw fluo halsbandje en een klinkende nieuwe bel. Ik wou op deze zonnige zondag eens uitpakken met mijn mooie hondje! Maar ik had na 5 minuten al zin om "weer in te pakken en weg te wezen" met haar! Ik had ze even los gelaten in het park en terwijl ik aan mijn GPS aan het prutsen was had ze zich al "geparfumeerd"! Het nieuwe halsbandje, de zender, de bel en het lange haar van haar rechteroor zaten onder de verse stront! Ik had het niet meteen in de gaten en greep er met mijn volle handen in toen ik haar wou aanlijnen. Ik schoot in een Franse kolère (nog een geluk dat we alleen in dat park waren ) en trok mijn rugzak open op zoek naar schoonmaakmiddelen. Ik had enkel papieren zakdoekjes en een handdoekje bij. Al roepend en tierend probeerde ik de boel schoon te maken met de zakdoekjes maar ik besmeerde er enkel mijn handen nog meer mee. Lap, ik had nog zo gehoopt dat we ergens onderweg even leuk koffie zouden kunnen drinken in een mooie en gezellige brasserie maar daar was nu even geen denken meer aan want we stonken beide uren in de wind. Zelfde zurige, niet te harden en niet te definiëren geur die ze altijd en overal opdoet! Een geur die je met alle soorten zeep mag proberen weg te wassen...je blijft het nog dagen ruiken!!!

Kwaad stapte ik verder (Icéa was niet onder de indruk) en was van plan om haar niet meer vrij te laten lopen maar even verder was het landschap zo wijds en veilig dat ik het niet kon laten....

Bossen en velden wisselden elkaar af en het was bijwijlen pittig klimmen maar we deden het rustig aan want we hadden alle tijd. Ook om één van de vele begraafplaatsen van de eerste wereldoorlog te bezoeken. Het blijft ontroeren, die mooie, serene plaatsen in Flanders Fields. Ja, ik pinkte er een traantje weg en probeerde me die gruwel en die jonge gezichten voor te stellen..

Het was een mooie tocht van begin tot einde maar wat miste ik Wilfried aan mijn zijde...Wat zou ook hij genoten hebben van die wandeling. 

Dit gevoel verergerde nog toen we terug in Kemmel aankwamen en we nog even de innerlijke mens gingen versterken in Café Het Labyrinth https://www.hetlabyrinth.be/. Het was daar waar we in de winter van 2011 nog samen zaten met onze buren. Wilfried wou die mensen nog eens met een etentje trakteren omdat ze er altijd waren voor hem en mij in die moeilijke periode. Wat was hij toen al erg ziek....Ik had toen nooit durven denken dat hij de winter van 2012 niet meer zou halen, al wisten we beiden diep van binnen wel dat er geen hoop meer was.

Ik stapte binnen en keek om me heen. Er was niets veranderd, de volkspelen lagen er nog overal en eens te meer drong het tot me door dat ik er weer helemaal alleen zat. Ik zag niemand anders alleen aan een tafel zitten. Allen waren in gezelschap. Ik was ook niemand onderweg tegen gekomen die alleen aan het wandelen was..zo confronterend weer. Gelukkig had ik Icéa mee naar binnen genomen en ze ging braaf onder het tafeltje liggen terwijl ik mijn koffie dronk. 

Ik was even van mijn melk en de herinneringen aan hoe het vroeger was kwamen naar boven maar al snel nam mijn positiviteit weer de bovenhand en ik voelde mij content en blij met deze mooie uitstap. 

Met een goed en voldaan gevoel en met dik 12 km in de benen vatte ik de terugweg aan met Wilfried de ganse weg in mijn gedachten. En alsof het een teken van boven was passeerden we, even voor Loppem, een joggende jonge man. Ik zag onmiddellijk dat het Frederic was, één van Wilfried zijn poulains. Een jongen die Wilfried heel nauw aan het hart lag en die genegenheid was wederzijds. Wat zou hij trots op Frederic zijn dat hij is blijven trainen! Ik stopte om even een praatje met hem te maken en met een goed en warm gevoel waren we omstreeks 17 u veilig en wel terug in ons gezellige huisje!

Klik op de link hieronder en geniet van de fotoreportage!

https://plus.google.com/photos/111537597760161112665/albums/6271950417754721217