HORROR in Berg en Terblijt

NACHTMERRIE IN BERG EN TERBLIJT (Nederlands- Limburg)

Net terug van een lang weekendje Berg en Terblijt (Nederlands Limburg) met collega Miek en Icéa. Wat
aanvankelijk begon als een fantastisch wandelavontuur draaide onze vakantie bijna uit op een regelrechte nachtmerrie!

Vrijdagnamiddag 14 augustus, tijdens de wandeling "Bergse Heide" zagen we in de verte (midden in het bos) een man onze richting uitwandelen met twee grote witte honden (dogachtige -Amerikaanse stafford achtige types). De honden waren aangelijnd met een flexi (uitrolleiband) en  Icéa hing vast aan mijn canicross gordel. Ik had een ongemakkelijk gevoel maar we zagen dat de man de honden bij zich hield en opzij stapte. We waren zeker nog 10 meter van elkaar verwijderd. Maar in een fractie van een seconde rukte de ene hond de flexi helemaal los en kwam als een bliksemschicht op Icéa afgevlogen en beet zich in haar vast. Onmiddellijk daarna sleurde de andere hond de man mee over het pad en vloog ook op Icéa. Beide honden beten en hapten
in mijn hondje. In paniek sloeg ik de honden met mijn wandelstok en de man gooide zijn volle gewicht op de honden opdat ze toch zouden loslaten. Het was een gevecht op leven en dood want als de ene hond loste had de andere mijn hondje al weer vast. Dit gevecht bleef maar duren en ik probeerde Icéa uit die vreselijke muilen van die beesten te trekken. De man deed heel hard zijn best en werd zelf gebeten en zijn handen waren stuk gescheurd door de dunne snijdende flexi leibanden. Ik was verblind door angst en vreesde het ergste.
Miek kon ook niets anders doen dan schreeuwen en hopen dat het zou ophouden.
Plots kreeg ik Icéa los maar de leibanden waren nog in elkaar verstrengeld. De man hield wat hij kon zodat ik bevend en bibberend de leiband van Icéa kon losmaken we de schade konden bekijken. Wonder boven wonder stond Icéa recht en leek ze redelijk oké. Er was niet veel bloed of wonden te zien. Enkel aan haar oor en bil. Ik was echter doodsbang dat de honden zich weer zouden losrukken want de man lag nog met zijn volle gewicht op beide honden.
Hij was heel erg aangedaan en gaf onmiddellijk zijn gegevens aan Miek die alles snel in haar smart Phone opsloeg. We wilden zo rap mogelijk weg van die honden en smeekten de man om ze stevig vast te houden.

Volledig verdwaasd en verdoofd en in paniek moesten we kost wat kost onze weg zo snel mogelijk verder
zetten en een dierenarts raadplegen.

We waren echter midden in het bos en de heuvels en hadden nog anderhalf uur te stappen via smalle dalende
en stijgende paden. Ik weet niet in welke toestand mijn hondje verkeerde maar ze kon nog stappen en ze hield zich erg dapper en kranig. Voor de eerste keer in haar leven bleef ze netjes zonder trekken naast me wandelen.

Wat verder zagen we opnieuw een man met twee loslopende honden onze richting uitkomen. Ik keek achter me of we niet konden terugkeren en een andere weg volgen maar daar zag ik twee jonge gasten afkomen met een Amerikaanse Stafford. Deze was aangelijnd maar ik stond weer doodsangsten uit en wist niet waarheen. Gelukkig ging het drietal een andere weg in.

Ik schreeuwde als een gek naar de man voor ons dat hij zijn honden moest aanlijnen wat hij ook direct
deed. Het waren gelukkig brave honden en we deden ons verhaal en vroegen hem naar de dichtstbijzijnde dierenarts. Maar we moesten eerst naar ons hotel Vue om de auto op te halen. De weg erheen bleef maar duren en het was gissen en missen om het juiste pad te vinden.

Daar aangekomen waren ze in ons hotel al op de hoogte van het incident. De jonge man met de (brave) honden
had het hotel al gebeld dat we eraan kwamen en hij had ook het telefoonnummer van de dierenarts doorgebeld. De hotel receptioniste maakte onmiddellijk een afspraak met de dierenarts en we konden er meteen heen rijden.

Daar viel de schade goed mee. Icéa had een diep gaatje in haar bil door een hoektand en haar oor vertoonde oppervlakkige bijtwonden zonder scheuren.

De wonden werden ontsmet en verzorgd en Icéa kreeg antibiotica en pijnstillers. Ze gaf geen krimp en zag er
best oké uit. Ondanks dat ze onder de modder en het vuil zat.

Zelf waren we doodop, vuil en bezweet en beefden nog na van de shock.

Terug op de parking van het hotel weigerde Icéa uit de wagen te komen. Ik liet haar liggen en na 2 uurtjes
rusten had ze er opnieuw zin. Ze sprong gezwind uit de wagen en trok en sleurde zoals vanouds aan de leiband en liep vrolijk naast me te snuffelen precies of er was niets gebeurd.

Ik kon mijn ogen niet geloven! Wat een sterk en evenwichtig hondje is dat toch!

Een echte Epagneul Breton!

Zondagmorgen, 16 augustus kwam de man langs in het hotel om de onkosten te vergoeden. Hij zat erg
verveeld met de zaak want het waren niet eens zijn eigen honden maar de honden van een vriend. Hij was enkel de oppas. Hij had nooit verwacht dat dit kon gebeuren.

We zagen zijn verwondingen en hij excuseerde zich uitgebreid. Hij had er echt alles aan gedaan om de
honden tegen te houden.

Maar een frêle man en een flexi kunnen geen 2 kolossen van om en bij de 40 kg tegenhouden. Dat beseft hij
nu ook heel goed.

Gelukkig is het nog goed afgelopen voor Icéa en zal ze er waarschijnlijk geen schade aan overhouden.

Wie is toch die engelbewaarder die er voor zorgde dat ik mijn liefste bezit gaaf mocht behouden?

Nu zijn we al een paar dagen verder, namelijk dinsdag 18 augustus en Icéa is niets veranderd!

We hebben gewandeld, gespeeld, oefeningen gedaan en ik merk hoegenaamd geen verschil in haar karakter of in haar manier van doen.

We hebben honden ontmoet op straat en ik moest haar tegenhouden of ze liep er gewoon vrolijk naartoe.

Icéa is een hond die werkelijk nergens bang voor is en een zeer stabiel karakter heeft!
Maar het kon anders afgelopen zijn. Daar ben ik me heel goed van bewust. Elke nacht zie ik die vreselijke beelden weer voor me. Het was pure HORROR!
Mijn vertrouwen is geschonden en ik ben bang om voortaan alleen te gaan wandelen in de bossen met mijn hondje.
Wat moet ik doen om dergelijke horror toestanden te vermijden? Hoe kan ik mijn hondje beschermen?