HET LEVEN NA LAÏS...

 Enkele foto's van mijn dagboek: https://plus.google.com/photos/111537597760161112665/albums/5951690600066792737

Ja, het leven gaat gewoon door ook zonder mijn hondje. Maar niets is nog he tzelfde. Het gemis is zo groot, de leegte zo leeg, de eenzaamheid zo eenzaam, de nacht zo donker.... Golven van verdriet schokken nog elke dag door mijn lichaam.

Ik heb het heel moeilijk want Laïs was de schakel die er nog was tussen mij en mijn lieveling....

Ik probeer de draad weer op te pikken en de zin en plezier in het leven terug te vinden en de vele vrienden, buren en familie helpen mij daarbij waar ze kunnen. De telefoontjes, mailtjes en berichtjes doen me deugd en zijn hartverwarmend.

De dag na de dood van Laïs (vrijdag 15 november) was een opruimdag: kussens, manden, benchen werden gereinigd, opgeplooid en naar de zolder gebracht. Alle voeding, snoepjes, knaagbotten en dergelijke heb ik verzameld voor de hondjes van Erna. Drink- en eetbakken werden uitgewassen en opgeborgen...Het was een dag van hartverscheurend verdriet en pijn.

Zaterdag 16 november:
In de voormiddag komt Louis, de man van collega Nicole, een klusje afwerken. Ik kan mijn grote verdriet niet verbergen voor hem en Louis leeft intens met me mee. We praten nog even over Laïs en halen de laatste herinneringen op aan haar. Louis en Nicole waren de dag voor haar overlijden hier nog bij ons. Laïs liet zich door hen nog uitgebreid aaien en knuffelen.
In de namiddag ruim ik de bladeren op in de tuin en mis mijn hondje rond mij. Ik giet het terras af en veeg daarmee de allerlaatste pootafdrukjes van Laïs weg...
Even later komen Sabrina en Nando mij oppikken en samen brengen we een bezoekje aan de "Vitrine". We sluiten ons uitje af met een hapje in "Jade". Bedankt Sabrina en Nando voor jullie steun en begrip.
Terug thuis wacht ik op de komst van mijn dochter Kim. Ze was de voorbije week op reis met Nathalie. Eindelijk kon ik haar in mijn armen sluiten en mijn verdriet uiten.

Zondag 17 november:
Lieve vriendin Sonja komt me tegen de middag halen voor het Drunchfestival in hotelschool De Groene Poorte. Een fijne namiddag met heerlijke culinaire hapjes en tof gezelschap.
Eenmaal terug thuis overviel me de eenzaamheid, de leegte en het gemis enorm. Heb mezelf in slaap geweend.

Maandag 18 en dinsdag 19 november:
Met mijn zoon Kenneth twee dagen naar Antwerpen met de trein. Veel gekuierd, gepraat, geshopt, het Red Star Line Museum bezocht, de film Marina gaan zien in de bioscoop, sushi gegeten, gewandeld en mijn hondje toch geen minuut uit mijn gedachten kunnen zetten.

Woensdag 20 november:
Een rot gevoel, een baaldag. In de gietende regen naar de garage om mijn nummerplaat te laten bijwerken. Ik heb namelijk een verwittiging gekregen dat mijn nummerplaat niet meer goed leesbaar is. Daarna naar het politiebureau om deze te laten zien.
Bezoekje van collega Linda die zich zorgen om me maakte. Praatje met buurvrouw Veerle en geprobeerd om haar wat moed in te spreken voor haar komende ingreep.

Donderdag 21 november:
Weerom een baaldag! Beetje kuisen en mijn ventje en hondje heel hard missen....
In de namiddag bloed gaan geven en vele vrienden terugzien daar. Nogmaals het verhaal van Laïs vertellen en de emoties lopen weer hoog op.

Vrijdag 22 november:
Boodschappen doen, voorbereidingen treffen en koken voor vrienden Wivine en Friedus en Dorine en Wilfried. Een heel fijne en ontspannende avond gehad met hen. Eventjes mijn verdriet kunnen opzij zetten. Om 2u moe maar voldaan naar bed.

Zaterdag 23 november:
Uitzonderlijk lang geslapen en een moeilijk begin van de dag gehad. Pas om 17u15 buiten gekomen om naar Kim en Nathalie te gaan. Ik was uitgenodigd op een gourmet avondje samen met de meiden Lindsay, Nathalie en Leslie. Het was heel fijn in het gezelschap te vertoeven van lieve meisjes die echt om me geven.

Zondag 24 november:
De dag begint somber en ik voel me nutteloos. Gelukkig had ik een afspraak bij collega Siska. In de gietende regen naar de markt om een mooie rozentuil voor de revaliderende Siska die me warm heeft onthaald. Ik heb genoten van de lekkere gebakjes, de babbel en van het gezelschap van haar jack russell Kadet. Vol goede moed naar huis terug waar de leegte en gemis er nog steeds zijn.

Maandag 25 november:
Na een nacht vol rare, bizarre dromen wat proberen in de tuin te werken en de bladeren bij elkaar te harken. Werk dat ik niet gewoon ben en ook nooit moest doen. Wat mis ik mijn grote schat en mijn hondje rondom mij...
Het word me even te veel en ik stort in. De bel gaat. Met de tranen nog in mijn ogen doe ik de deur open voor onaangekondigd en niet welkom bezoek. Bezoek waar ik hoegenaamd niet beter van werd...Al spijt dat ik de deur had opengedaan.

Dinsdag 26 november:
Ik ontwaak met een beter gevoel. Deze namiddag krijg ik namelijk bezoek van Ann en Roos. Twee toffe collega's die een zelfgebakken taart verdienen. Maar eerst koffie drinken met buurvrouw Arlette die maar al te goed begrijpt hoe ik me voel. Na onze koffiebreak ga ik aan de slag met de taart.
Met Ann en Roos een leuke en gezellige namiddag gehad.
Daarna snel nog boodschappen gedaan en hutsepot gekookt. Eindelijk voel ik me wat beter in mijn vel.

Woensdag 27 november:
Een zonnige dag met veel aandacht voor mij van lieve mensen. Eerst een uurtje op de hometrainer. Dan skypen met buurvrouw Marijke vanuit Zwitserland. Ze is een paar weken geleden weduwe geworden. Skypen met Siska en een meelevend telefoontje van Nicole. Een blitzbezoek van schoonbroer Marcel en schoonzus Viviane die een bezoekje hadden gebracht aan het graf van Wilfried. Zeer emotioneel maar hartverwarmend allemaal.
Daarna kwam mijn nieuwe vriendinnetje Heidi voor ons maandelijks babbeltje. De dood van Heidi's papa één maand voor Wilfried's overlijden bracht ons samen. We hebben ons verdriet gemeen en geven elkaar weer moed. Mooi is dat toch hoe jong en minder jong het goed met elkaar kunnen vinden.

Donderdag 28 november:
Het warme, windstille, bewolkte weer lokt me naar buiten. Ik spring op de fiets en rij naar Brugge. Ik geniet van de rit en van het kuieren in de winkels. Ik spreek even af met mijn zoon om samen koffie te gaan drinken en een broodje te gaan eten in de Hema. Na een uurtje moeder-zoon zet ik mijn tocht verder in de vele winkels van Brugge. Iemand belt me ondertussen op. Het is mijn schoonzusje Erna. Ze nodigt me komende zondag uit om bij haar te komen eten. Met een goed gevoel fiets ik naar huis....

Vrijdag 29 november:
Met buurvrouw Arlette naar het containerpark en nadien samen koffie drinken in "Het Fornuisje" in Aartrijke. Ons vaste ritueel na ons bezoek aan het containerpark.
Daarna wat kuisen, gaan tanken en een uurtje op de hometrainer. Badje nemen en me klaar maken voor het jaarlijkse etentje met de Loppemse Bloedgevers. Het etentje dat Wilfried, toen hij nog voorzitter was, nog uit de grond heeft gestampt. Het doet me goed te zien dat het huidige bestuur nog altijd op zijn elan verder gaat. Het is precies of Wilfried er zelf nog bij was die avond.
Heidi en Freddy komen me oppikken voor het souper. Ze hebben ook "Oma Jeanine" bij. De vroegere uitbaatster van café Sint-Elooi. Met haar heb ik tijdens het souper heel veel leuke herinneringen opgehaald. Sint-Elooi was de place to be voor de Loppemse facteurs. Wilfried heeft daar in zijn jonge jaren als postbode straffe toeren uitgehaald rond de nieuwjaarsperiode! Wat was het fijn om die verhalen nog eens te horen. Ik heb echt genoten en hartelijk kunnen lachen. Het waren mooie tijden die nooit meer terug komen. Enkel de mooie herinneringen blijven...

Zaterdag 30 november:
Vroeg uit de veren voor mijn afspraak met dochter Kim. Met z'n tweetjes gezellig gaan ontbijten in Damme. Lang aan tafel gezeten en veel bijgebabbeld. Daarna samen gaan shoppen in Brugge. Heel gezellig! Bij Kim thuis nog even gewacht op de "werkende" Nathalie. Afscheid genomen van mijn meisjes en met een goed en warm gevoel weer naar huis.

Zondag 1 december:
Een zonnige zondag en ik besluit eerst een uurtje te fietsen op de hometrainer. Tegen de middag naar Erna in Torhout. Wat heeft ze heerlijk gekookt voor mij! Het was echt genieten met ons tweetjes. Zo lekker en gezellig met de 3 hondjes en de poes rond ons en de snorrende kachel. Weer een mooie en fijne dag gehad.

Maandag 2 december:
In de voormiddag naar de tandarts voor de jaarlijkes check up en daarna gaan kuisen bij Kenneth. Samen zijn huisje eens goed onder handen genomen en we waren content met het resultaat!
Thuis nog een telefoontje gekregen van broer Jean-Pierre en mijn hondje weer enorm gemist...

Dinsdag 3 december:
Vandaag met vriendin Karin naar Namen gespoord. We hebben gans de mooie stad te voet doorkruist en genoten van het zonnige maar frisse weer, van de mooie kerstmarkten, de vele winkels, de prachtige gebouwen en van de oude stad. Namen is echt de moeite. Ik kom er heel graag en heb al zin om volgende zomer eens terug te gaan maar dan voor een paar dagen.
Het was een fijne dag met Karin. We hebben goed kunnen babbelen en een volgende treinuitstap staat al op het programma!

Woensdag 4 december:
Sombere dag met sombere gedachten...
De tuin moest opnieuw aangepakt worden. Weerom bladeren bijeen harken en zien dat de tuin er niet meer zo netjes bij ligt als toen mijn ventje nog leefde. Ach, ik kan het niet zoals hij het deed. Tuinieren, dat is echt mijn ding niet en toch moet het gebeuren. En het blijft pijnlijk. Overal zie ik mijn ventje en mijn hondje. In ieder hoekje van de tuin meen ik hen te ontwaren....Was het maar waar...
Een grote eenzaamheid overviel me nadien en ik besloot een bezoekje te brengen aan buurvrouw Marijke. Amper 6 weken geleden moest ook zij afscheid nemen van haar echtgenoot. Samen hebben we gehuild en elkaar getroost en moed ingesproken. Lotgenoten die elkaars verdriet zo goed begrijpen...
De emoties laaiden hoog op maar toch deed het ons beiden goed. We hoeven ons voor elkaar niet in te houden, we hoeven niet flink te zijn...
Later op de avond belde collega Linda me nog op. Ze maakt zich zorgen om me en wou weten hoe het met me gaat. We hadden een fijn en warm gesprek en nadien voelde ik me stukken beter.

Ik prijs mezelf gelukkig met zo een fijne en grote vriendenkring. Zoveel mensen die echt om me geven en die er voor me zijn op de momenten waarop het echt nodig is.
Langzaam aan zal ik uit dit diepe dal kruipen maar het zal tijd vragen. De dood van mijn hondje heeft me enorm aangegrepen, meer dan ik had vermoed.