Duinbossen wandelroute De Haan

Vandaag, zondag, hadden we geen echt doel voor ogen. Dus namen
we de wagen en reden richting kust. Neen, deze keer niet naar Zeebrugge. Ik had
echt zin in een andere badstad en dus koos ik voor het prachtige DE HAAN!

In tegenstelling tot de andere badplaatsen aan de Belgische kust
is hoogbouw van meer dan 5 verdiepingen in De Haan verboden. De
"concessie" is opgenomen in de lijst van de 50 mooiste dorpen van
Vlaanderen. De Haan is zonder twijfel nog altijd een van onze meest tot de
verbeelding sprekende badplaatsen, en daar dragen de bakstenen herinneringen
aan de Belle Epoque voor een groot stuk aan bij. Een van de meest pittoreske
overblijfselen uit die glorieuze periode is ontegensprekelijk het tramstation.
Het gebouw dateert uit 1902, en werd toen neergeplant ter vervanging van de
zogenaamde 'Blekken Statie', een gebouw dat volledig opgetrokken was uit
golfplaten.

Niet ver van dit tramstation ontwaarde ik een bordje van het
"Duinbossen wandelpad" en besloot om het pad te volgen met Icéa.
Ik had geen idee van de lengte van het pad en waar het ons heen zou
leiden. Maar daar maakte ik me geen zorgen om want het weer was heel
zacht en zonnig voor de tijd van het jaar en er heerste een echte
vakantiestemming in De Haan! Veel toeristen, spelende kinderen, fietsers,
wandelaars met honden, enz.. Precies of iedereen wilde nog eens naar de
kust trekken. 

Deze wandelroute verkent de omgeving van de Duinbossen te De
Haan, een 157 ha-groot natuur- en wandelgebied. Vertrekpunt is het charmante
tramstationnetje van De Haan. Via de "Concessie", de villawijk die
zich vanaf 1889 in de duinen van Klemskerke en Vlissegem ontwikkelde, worden de
bossen bereikt. Vervolgens wordt via het strand richting Wenduine gestapt. De
tocht brengt de wandelaar naar de Spioenkop, een uitkijkhuisje op het bijna
hoogste natuurlijke punt van onze kust. De terugweg loopt doorheen de duinen en
het Domeinbos. Rustige wegen langs typische villa's met geklasseerde geveltjes
brengen de wandelaar tenslotte bij zijn uitgangspunt terug.

Gezwind trokken we op pad en al snel bereikten we het strand
waar Icéa zich kon uitleven door los te lopen tot in Wenduine waar we een
koffiestop inlasten.

Het was aangenaam stappen en ik genoot van de tocht. Tijdens het
wandelen kwam ik tot het besef dat ik deze wandeling al eens eerder gedaan had
met Wilfried en onze hondjes Laïs en Xanadu, een jaar voor zijn overlijden. We
hadden toen een huisje gehuurd in Sun Parcs om even te bekomen van zijn operaties
en zware chemokuren. Al die pijnlijke herinneringen kwamen weer naar
boven en ik miste mijn soul maatje zo erg.....Maar toch was het net of hij
onzichtbaar met ons mee wandelde. Ik voelde weer die kracht en die warmte die
me steeds weer de moed geeft om door te gaan en om te genieten van die kleine
dingen....

Foto's van deze tocht zijn er niet. Ik had thuis voor het
vertrek een andere batterij in mijn toestel gestoken. Bleek dat het een lege
batterij was! Stom van me!

Het was een aangename zondagnamiddag met een heel mooie
wandeling en ik was benieuwd naar het aantal kilometers dat we hadden gestapt.
Terug thuis zocht ik het snel op: 10,3 km! Goed gedaan!