en het leven gaat door....
Op een doordeweekse dag in de maand september trokken we met z'n vieren naar Bokrijk. We maakten daarbij gebruik van onze welgeprezen Belgische spoorwegen, namelijk de NMBS.
De trein bracht ons in één ruk naar het mooie zonovergoten Bokrijk! Het was werkelijk een schitterende, stralende, zonnige dag die we hadden uitgekozen. En wie zei ooit dat "de trein nemen een beetje reizen is", wel die heeft gelijk. Ik voel me altijd blij als een kind op de trein en zeker met zulke aangename vrienden als Karin, Luc en Geert!
Oh, wat scheen het zonnetje heerlijk en wat hadden we er een zin in! Voor Geert was het zijn allereerste Bokrijk bezoekje en ik denk voor Karin en Luc ook. En zo niet dan was het wel heel, heel lang geleden dat ze er waren.
Ikzelf was er na de dood van Wilfried al twee keer heen geweest en ik wist dus goed wat er allemaal te beleven viel.
Gewapend met een plan trokken we goedgemutst het park in. Het was er heerlijk rustig. Het nieuwe schooljaar was net begonnen dus kinderen waren er amper te bespeuren. We hadden het rijk voor ons alleen!
En wie denkt dat Bokrijk een kinderpark is die vergist zich danig. Ik heb nog nooit 4 volwassenen, allen 50 plussers, zich zo zien vermaken.
Om de dag goed in te zetten trokken we naar "HASPENGOUW BELEEFT". Daar lieten we ons onderdompelen in het dagelijkse leven op het platteland anno 1913.
We lieten in het kerkje een "donderpreek" over onze hoofden uitspreken door de pastoor van dienst. Hij berispte mij omdat hij een te "diepe inkijk" had in mijn kledij en Geert werd geboden zijn pet af te zetten. Karin mocht niet langs de kant van de mannen gaan zitten in de kerk. Kortom, we deden het niet goed!
Daarna trokken we naar school voor een lesje catechismus en dan mochten we mee naar de boerderij waar er gebeden werd voor een ziek varken.
De sfeer zat er goed in en geheel "gereinigd en gezuiverd" vanbinnen zetten we onze weg verder. Het was genieten van de mooie, oude gebouwen uit lang vervlogen tijden. Een bezoek aan de kapel van Kortemark en het huisje van Loppem mocht natuurlijk niet ontbreken. Jammer genoeg was het Loppems huisje gesloten...
De innerlijke mens werd versterkt en na deze pauze trokken we naar de speelschuur waar Geert en Luc zich uitleefden aan de volkssporten. Geert leerde van Luc hoe hij moest steltlopen en hoe hij de diabolo moest hanteren. Man, man, man er is nog werk aan hoor (aan Geert hé)! Maar ze vermaakten zich uitstekend! Karin en ik kregen de mannen moeilijk mee uit de schuur. Zo vol vuur waren ze bezig met de spelletjes! We moeten zeker nog eens een dag terugkomen om ze verder te laten spelen!!!!
Dan was het tijd voor de "Sixties". Daar waren we pas in ons element! Wij zijn kinderen van de jaren '60 en alles in het museum was voor ons zo herkenbaar! Daar hebben we ook ons hartje opgehaald hoor!
Maar aan alle mooie liedjes komt een eind. Zo ook aan deze mooie dag in Bokrijk. De dag vloog om en we hadden nog een lange treinrit voor de boeg.
Een beetje moe maar heel voldaan vatten we de terugweg aan met de belofte dat we spoedig een nieuw uitstapje zullen maken samen.
BOKRIJK? Echt de moeite! Doen zou ik zeggen! Spijtig dat ik zo ver af woon want anders gaf ik me op om mee te acteren in het dorp anno 1913!
Ja, ik zou nog veel meer kunnen vertellen over onze belevenissen daar maar kijk gewoon naar de foto's en deze zeggen veel meer dan woorden!
Veel kijkplezier en misschien tot ziens in Bokrijk volgend jaar!
Foto's van mezelf: photos.google.com/share/AF1QipNF5SRLJaoyEaflZF4B807KAYqkh05UmQ9hucS1mO5tbEbZjhwoOafnYWAja_sPlA?key=RjZQc2RXN21DUjZEUFhlYnpqZDZCUmFjZGY3aS13