en het leven gaat door....
Het weekend van Allerheiligen ligt al weer een paar dagen achter ons.
Vele mensen uit mijn omgeving denken dat die dagen, Allerheiligen en Allerzielen, heel pijnlijk en triest voor me zijn maar dat is helemaal niet zo. Het zijn allemaal dagen zoals vele andere: dagen zonder Wilfried....maar dagen waar ik het beste van probeer te maken.
Dit jaar viel Allerheiligen op een zondag en ik was toevallig net op die dag uitgenodigd bij Kenneth en Daniël in hun woonst in Gent. Kim en Nathalie waren er ook bij natuurlijk. Een echt familie onderonsje!
Ik was al vroeg uit de veren want ik wou eerst nog een wandeling naar het park maken met Icéa. We passeerden het kerkhof waar we een bezoekje brachten aan het graf van Wilfried. Alles zag er nog piekfijn uit en mijn bloemstukje kleurde zijn zerk heel mooi zo in de zon. En er was nog iemand geweest. Mijn broer Jean-Pierre, had net zoals de vorige jaren, in stilte, een mooie pot witte chrysanten bij het graf geplaatst. Ik was ontroerd door dit liefdevolle gebaar van mijn broer. Ik weet dat het zijn manier is om te tonen hoe erg hij Wilfried mist....
Ik keek nog eens rond en zag die macht van bloemen om me heen en ik dacht aan de vele vrienden en buren die hier ook hun laatste rustplaats kregen na Wilfried.
Ik dacht ook aan mijn ouders, de ouders van Wilfried en zijn kleine zusje, mijn broer en zus... Binnenkort breng ik ook hen een bezoekje op het kerkhof van Torhout en Ichtegem.
Icéa kon zich uitleven in het park. Ik genoot van naar haar te kijken en van de ochtendwandeling in de herfstzon en bedacht dat ik dat eens vaker moet doen, vroeg in de ochtend gaan wandelen!
Dan was het tijd om naar Gent te vertrekken want we werden tegen de middag verwacht bij de jongens.
Het was een heel gezellige namiddag op hun flat in dat oude herenhuis. De zon scheen uitbundig door de grote ramen en de 2 huispoezen koesterden zich in de zonnestralen terwijl wij genoten van een heerlijke quiche met een kleurrijk slaatje gevolgd door een lekkere kaasschotel met stokbrood van de Turkse bakker! Zalig!!!
Tijdens het eten werden herinneringen aan vroeger opgehaald en er werd met zoveel liefde over Wilfried gepraat. Kim en Kenneth missen hun papa ook zo erg....Die leegte zal nooit gevuld kunnen worden, helaas. Maar we proberen ermee te leven.
Een beetje loom en lui van de cava en de wijn stelde Daniël voor om een wandeling naar het Begijnhof te maken. Een goed idee want het was een mooi stukje Gent dat ik weer ontdekt heb!
We genoten van het stappen in de zon (wat was het warm voor de tijd van het jaar) en van het samen zijn en van het babbelen met elkaar....Puur genieten!
Veel te snel was de namiddag om en keerden we huiswaarts na nog eens terug te moeten keren daar we de fetakaas en het stokbrood waren vergeten welke Kenneth voor me had gekocht! Nog een geluk dat dit me te binnen schoot op het moment dat we de Turkse bakker passeerden!
Einde van een mooie dag samen met mijn kinderen.
We hebben natuurlijk ook heel wat foto's gemaakt, Kim en ik. Benieuwd naar het interieur van onze boys?
Klik dan op de link voor de foto's: https://plus.google.com/photos/111537597760161112665/albums/6213350711847974225