AFSCHEID VAN MIJN LAÏSJE....

AFSCHEID VAN MIJN LAÏSJE….

Hoeveel leed kan een mens dragen? Hoeveel keer afscheid kan men nemen?

Ik weet het niet en ik dacht: ik kan het niet….

Toch is het gebeurd. Opnieuw heb ik afscheid moeten nemen van wie mij nu het dierbaarst was, mijn trouwe lieve hondje Laïs. De lievelingshond van mijn ventje Wilfried.

Ach, de laatste weken zag ik het aankomen. Ze was echt niet goed, ze ging zienderogen achteruit. Na haar operatie is ze nooit meer de oude geworden. De eerste weken ging het de goede kant op. Maar dan werd ze lusteloos, kreeg ze koorts en een bezoekje aan de dierenarts kon niet uitblijven. Een infectie had ze en een spuitje hielp haar er weer even bovenop. Maar dan ging het weer mis. Gans de dag slapen, geen eetlust, geen zin om te wandelen en bovenal, heel veel pijn aan de achterpoot. Met verschrikkelijk manken als gevolg. De dierenarts kwam op bezoek. Hij had er geen goed oog in en vreesde voor botkanker. Toch nog een ferme shot gekregen en ze herleefde weer. Maar het manken bleef. Haar bil teerde helemaal weg. Het was zo zielig om haar te zien springen op drie poten. Ze had zoveel zin om te rennen, maar het deed pijn, veel pijn,  ik zag dat wel.

De wandelingen werden ingekort tot 10 minuutjes. Autoritjes meed ze als de pest. Ze had zich blijkbaar al pijn gedaan in het verleden door in en uit de wagen te springen maar ik had het toen nog niet door.

We deden het rustig aan en ik probeerde haar zo goed als mogelijk te verwennen met zachte kussens en lekkere hapjes en vooral met heel veel knuffelen.

Ze genoot en was nog levendig….

Zondag laatst aaide ik haar en plots ontdekte ik een ferm gezwel in haar lies. Ik schrok enorm, een koude kille golf trok door mijn lichaam. Dit was niet goed.

De komende dagen, met die 11 november ertussen, waren vreselijk.

Dinsdagmorgen belde ik Koen, onze dierenarts. Hij kwam meteen langs en bevestigde mijn vermoedens. Vanaf nu zou Laïs enkel nog palliatief verzorgd kunnen worden.

Ik geloofde hem maar drong toch aan op verder onderzoek. Hij maakte een afspraak in  het Universitaire dierenziekenhuis in Merelbeke.

Ik was dit verplicht aan Wilfried. Hij zou dit zeker zo gewild hebben. Ik moest heel zeker zijn.

Gisteren, donderdag dus was ik al om 7 u op weg naar Merelbeke met mijn hondje op een zacht kussen en dekentje in de koffer van mijn auto. Ze onderging het rustig en sliep de ganse weg…

In het ziekenhuis werden we onmiddellijk geholpen door vriendelijke studenten dierengeneeskunde. Laïs werd door iedereen geknuffeld en geaaid en zo lief en mooi gevonden…Wat heeft ze nog genoten van al die aandacht.

Ondertussen volgde het ene onderzoek na het andere. De pijnlijke poot leek een mysterie maar de dokter dacht ook aan een tumor.

In eerste instantie zag het er nog redelijk goed uit voor mijn hondje want de dokter zag het nog zitten om de ganse melkklier weg te nemen ondanks de hoge leeftijd van Laïs. Ze was verstomd van de goeie conditie van mijn 13 jarig hondje.

Maar eerst moesten er foto’s genomen worden uiteraard want er was vrees voor iets ergs.

Lieve studenten namen mijn hondje mee voor een verdoving voor de foto’s….

Ik wachtte in de wachtzaal tussen andere baasjes en hondjes. Ik voelde me op mijn gemak want het ziekenhuis werd de hemel ingeprezen door de baasjes. Betere behandelingen dan in Merelbeke zijn er niet beweerden ze.

En daar kwam de dokter terug en ik moest mee naar het kamertje waar Laïs al eerder werd onderzocht.

Ze had slecht nieuws voor me….het was helemaal niet goed met Laïs, het was eigenlijk vreselijk slecht met haar.

Op de foto’s kon ik met eigen oog de ravage zien die de kanker met haar lijfje had gedaan.

Op haar rechterdijbeen zat een grote tumor die deze vreselijke pijnen veroorzaakte.

Dan volgde een foto van de thorax: de kanker was daar volledig uitgezaaid, overal waren tumoren te zien.

Onvoorstelbaar, volgens de dierenarts, dat Laïs er nog zo goed en levendig bij liep.

Dat zag er zeer, zeer slecht uit, ik zag dat zelf ook wel.

Er kon niets meer voor haar gedaan worden, zelfs geen pijnbestrijding want botkanker, dat is één van de pijnlijkste kankers die er zijn en waarbij pijnmedicatie niet werkt. Het zou zeer snel gaan, de dokter sprak van slechts een paar dagen.

Ik stond voor een hartverscheurende keuze: ofwel mijn hondje, dat nu nog in slaap was, volledig en rustig laten inslapen ofwel haar wakker laten maken en meenemen naar huis en haar nog een paar dagen laten afzien….

Ik heb even getwijfeld ja….maar ik dacht aan de pijn en de stress die ik mijn hondje nog zou aandoen en neen, zo egoïstisch mocht ik toch niet zijn…

En ik voelde een enorme sterkte over mij komen alsof iemand mij de kracht gaf om hier afscheid van mijn hondje te nemen.

Ze werd slapend binnengebracht en ik heb geschreeuwd en gehuild en haar omarmd en geaaid, zo mooi en rustig dat ze daar lag en ik wist dat ik de juiste beslissing had genomen.

Zachtjes sliep ze voorgoed in..

Nu kwam de vraag wat er met het lijkje moest gebeuren.

Wilfried en ik had eerder al beslist dat we Laïs zouden laten cremeren als het zo ver kwam.

Er werd voor mij en Laïs een afspraak geregeld in SOMNIA, het crematorium en funerarium voor huisdieren in Oudenburg. Ik mocht er meteen heen rijden.

Met mijn dode hondje in mijn koffer ben ik wenend en snikkend rechtstreeks naar Oudenburg gereden.

Twee uur later en na een goed en warm gesprek kwam ik buiten met mijn hondje in een urne….

Deze morgen om 7 uur reed ik thuis weg met een levende Laïs in mijn auto en om 15u30 kwam ik thuis met mijn hondje in een urne.

Deze dag kwam mij zo absurd en onwezenlijk over dat ik het nu nog niet kan vatten.

Wie is in godsnaam in staat om zoiets hartverscheurend helemaal alleen af te handelen?

Moederziel alleen was ik, niemand om te overleggen, niemand om met me mee te rijden, niemand om me te troosten…

Wie heeft mij die kracht gegeven om dit te doen en om dit te overleven?

Mijn lieve, lieve Laïs, bedankt om me door dit eerste jaar zonder mijn ventje, je baasje, door te sleuren. Het is dank zij jou dat ik het overleefd heb. Je taak is volbracht, ik ben sterker geworden nu en zal het alleen kunnen. Maar het zal verdomd moeilijk, pijnlijk en vooral zeer triestig zijn zonder jou!

Laïs, ik hou zo ontzettend veel van jou!

Ik hoop dat ik een goed baasje voor je was….

Laatste foto's van Laïs